Αμαλία…

… ένα χρόνο μετά.

Αντιγράφω από τον Afmarx:

«Η Αθηνά (Theoulini) πρότεινε κάτι απλό για να επανέλθει το blog της Αμαλίας στην κορυφή της λίστας των blog του sync.

«Θεωρώ ότι το ελάχιστο που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε,είναι να κρατήσουμε το μπλογκ της στις πρώτες θέσεις, όπως ήταν και όσο ζούσε. Δε λέω στην πρώτη θέση που κράτησε τόσους μήνες μετά το θάνατό της, αλλά ας είναι στη δεκάδα η μαρτυρία της.
(…)
ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΟΧΙ ΤΟΣΟ Σ’ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΑΛΛΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ…»
(Athena)

Εγώ λέω να βάλουμε στόχο την 1η θέση και θα το πετύχουμε.
Η συνταγή είναι απλή:
Στα blog, οι αναφορές στην Αμαλία είναι αρκετά συχνές.

• Κάθε φορά που σε κάποιο post μας αναφέρουμε το όνομά της, ας το μετατρέπουμε σε link προς το blog της: http://fakellaki.blogspot.com

• Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε σε πρόσφατα post μας που έχουν ήδη αναρτηθεί: να πάμε στην επεξεργασία κειμένου και να μετατρέψουμε την αναφορά μας στην Αμαλία σε link προς το “fakellaki”. «

Και συνεχίζω την αντιγραφή από το επόμενό του:

Σε όσους, καλοπροαίρετα, αναρωτιούνται “τι νόημα έχει να βρεθεί το blog της Αμαλίας στην λίστα του sync ξανά”, απαντάω με τα ίδια τα λόγια της Αμαλίας:

«για να έχει νόημα αυτό που κάνω, πρέπει να το διαβάσουν όσο το δυνατό περισσότεροι γιατροί ή φοιτητές της ιατρικής ακόμη καλύτερα.Αυτοί έχουν περισσότερες ελπίδες να “πάρουν” κάτι από αυτή την αθλιότητα που έζησα….»

Το blog της Αμαλίας περιέχει την μαρτυρία της.
Δεν είναι φάντασμα.
Aς μετατρέψουμε αυτήν την μαρτυρία σε ακοίμητη Ερινύα:
-Γι΄ αυτούς που αφήνουν το ΕΣΥ να διαλυθεί
-Γι΄αυτούς που αφήνουν τον ασθενή στο έλεος της γραφειοκρατίας, της υποβαθμισμένης περίθλαψης και των ράντζων .
-Γι’ αυτούς που παίρνουν φακελάκι.
-Γι’ αυτούς που νομοθετούν όχι για να προστατέψουν τον ασθενή, αλλά τις φαρμακευτικές εταιρίες και τα κέρδη τους.
-Γι΄αυτούς που αδιαφορούν
-Για εμάς που εφησυχάζουμε…»

Και από τη φιλενάδα μου:

«… Και δεν θα το ανέφερα καν εδώ, αν δεν ήταν να σας πω για την Αμαλία -ήταν σαν σήμερα, πέρσυ… ήταν το τρίτο ποστ μου, και μετά όλη αυτή η κινητοποίηση, τόσοι άνθρωποι άγνωστοι… Δεν την ξεχάσαμε -τουλάχιστον όχι εγώ. Είχα ξεκινήσει να την διαβάζω πολύ πιο πρίν –ο AfMarx το είχε γράψει από τις 16 Απριλίου. Μα, ότι θα με συγκλόνιζε έτσι ο θάνατος μιας άγνωστης, δεν το περίμενα… Ίσως γιατί αυτή η “άγνωστη” δίδαξε, με την αξιοπρέπειά και το θάρρος της, ότι εδώ, εκτός από τραγουδάκια και ποιηματάκια και ζωγραφιές, μπορούμε να είμαστε και κραυγή. Μπορεί να είμαστε και ελπίδα. Μπορεί να είμαστε και  γροθιά. Φτάνει να μην ξεχνάμε -και φτανει να μαθαίνουμε. Γι’ αυτό συμφωνώ με την πρόταση της Αθηνάς, και έτσι όπως την “προχωράει ο AfMarx εδώ. Θαρρώ πώς το χρωστάμε -στους εαυτούς μας. Και δείτε, για την πρώτη Ιουνίου τι ετοιμάζουν εδώ.  Και μπράβο και στη Ροδιά, που άνοιξε blog στο όνομα της Αμαλίας, και μεταφέρει σιγά σιγά τα κείμενά της. Όσο περισσότεροι τα δουν, τόσο καλύτερα.»

Συμφωνώ απόλυτα με τα παιδιά, γι’ αυτό και σας μεταφέρω τα post τους αυτούσια, χωρίς σχόλια δικά μου. Γιατί πραγματικά όσο περισσότεροι τα δουν, τόσο καλύτερα.

Είναι καιρός πια να κάνουμε κάτι, ο καθένας ότι μπορεί. Ξέρω ότι είναι δύσκολο. Όλοι αυτοί ποντάρουν στην ανάγκη μας, στον πόνο μας, στην αγωνία μας για τη ζωή του δικού μας ανθρώπου. Η κατάσταση όμως έχει ξεφύγει πια εντελώς από κάθε έλεγχο. Δεν έχουν όρια, και το θράσσος τους είναι ανεκδιήγητο.

Στο χέρι το δικό μας είναι να φτιάξουμε τα πράγματα!

Καλημέρα 🙂